« Μόνο ένα λόγο θα σας πω, δεν έχω άλλον κανένα,
μεθύστε με τ’ αθάνατο κρασί του εικοσιένα» (Κωστής Παλαμάς, 1940).
Και ΕΚΕΙΝΟΙ ήπιαν από το άκρατο κρασί της ομόνοιας. Μέθυσαν, ενθουσιάσθηκαν εκστατικά και φώναξαν με μια στεντόρεια φωνή το αθάνατο ΟΧΙ.
Το κροτάλισμα των Γερμανικών πολυβόλων στις πεδιάδες της Ευρώπης είχε παγώσει την έντρομη ανθρωπότητα. Η πολεμόχαρη βία έγραφε, τότε, πάνω στο στήθος της Ευρώπης, το πυρίκαυστο "Ναι" της υποταγής. Και η μικρή μας Ελλάδα τόλμησε να υψώσει το γυμνό της χέρι και να χαράξει στον ουρανό με τη φλόγα της πίστεως και με το αίμα της θυσίας το αθάνατο "ΟΧΙ" της Λευτεριάς.
Συνέβη τότε ένα απίστευτο, σαν παραμύθι, πρωτόγνωρο και ανεπανάληπτο ιστορικό γεγονός. Ένα ανθρώπινο θαύμα!
Την 28η Οκτωβρίου του 40, με ιταμό τελεσίγραφο ο Μουσολίνι, ζητούσε διαβατήριο για την αθανασία. Ζητούσε παράδοση της αιώνιας Ελλάδας, χωρίς όρους. Άλλως 8.000.000 καλογυαλισμένες λόγχες θα τον συνόδευαν σε έναν περίπατο μέχρι την Αθήνα.
Το τι έγινε στις επόμενες μέρες είναι σε όλους γνωστό και αδύνατο να περιγραφεί άλλωστε από οποιαδήποτε πέννα. Ποικιλώνυμες Ιταλικές Μεραρχίες με συχνή αντικατάσταση στρατηγών. Πράσκα, Σοντού, Καβαλέρο και ο SUPER COLONELLO Μουσολίνι, μέσα σε έξι μήνες αλληλοδιαδέχθηκαν με τη σειρά τους την ντροπή της ήττας και ένα φορτίο δυσβάστακτο καταισχύνης.
Σαρώνουν οι φαντάροι μας, μαζί με τους τσολιάδες, τα εκατομμύρια τις λόγχες. Και γίνονται τα τάνκς περίγελος της Ελληνικής μεγαλοψυχίας. Αντηχούν τριγύρω τα φαράγγια και τα χιονισμένα βουνά. Η Κορυτσά, το Πόγραδετς, η Πρεμετή, το Αργυρόκαστρο, η Κλεισούρα, το Τεπελένι , η Χιμάραάκουσαν με αγαλλίαση το πλατάγιασμα της γαλανόλευκηςστο φύσημα του παγωμένου βορειοηπειρωτικού βοριά.
Η ιαχή "ΑΕΡΑ» σκόρπισε, σαν φθινοπωρινά φύλλα, 30 άρτια εξοπλισμένες Μεραρχίες με 700.000 άνδρες, 17.000 οχήματα και 50.000 κτήνη. Απ'αυτούς, 14.000 θάφτηκαν στα παγωμένα βουνά, 18.000 τραυματίες και άχρηστοι από κρυοπαγήματα και 13.000 αιχμάλωτοι. Μια μακάβρια απάντηση στην κομπορρημοσύνη του Μπενίτο.
Ήταν οι πρώτες νίκες του ελευθέρου κόσμου. Ήταν η αρχή της συντριβής του φασισμού. Ήταν το λυκαυγές της αποθέωσης. Η ελληνική εποποιία του 1940-41, που άρχισε με τις φοβερές μάχες στην Ήπειρο, συνεχίσθηκε με τον άνισοαμυντικό αγώνα στα Οχυρά Μεταξά και τερματίσθηκε με την ηρωική αντίσταση στο νησί της Κρήτης διήρκησε συνολικά 216 ημέρες, άλλαξε εναντίον του 'Αξονος τον ρου των πολεμικών γεγονότων! Η Γαλλία καταλήφθηκε σε 45 μέρες, το Βέλγιο σε 18, η Ολλανδία 5, ενώ η Δανία υπέκυψε σε 12 ώρες. Η Αυστρία, η Βουλγαρία, η Ουγγαρία ,η Ρουμανία και η Αλβανία παραδόθηκαν αμαχητί.
Με την ηρωική της αντίσταση Ελλάδα, πρώτη κατέρριψε το μύθο για το αήττητο του Άξονα. Κατάφερε θανάσιμο πλήγμα στον έναν συνέταιρο. Τον κατέστησε ανάπηρο και ουδέποτε η Φασιστική Ιταλία συνήλθε από την ήττα της.
Μεγαλύτερο δώρο στο κλονισμένο φρόνημα των ελεύθερων λαών δεν μπορούσε τη στιγμή εκείνη να προσφερθεί. Υπήρξε ο ουδός αναθάρρυνσης της Ανθρωπότητας. Οι Λαοί της Οικουμένης έκθαμβοι από το κατόρθωμα της φυλής μας μόνον ύμνους και εγκωμιαστικά λόγια είχαν να πουν. Η Ελλάδα στο κέντρο του παγκόσμιου θαυμασμού!
Πως έγινε όμως το θαύμα; Πως το κατόρθωσαν οι Έλληνες, μια δράκα ανθρώπων, χωρίς μέσα και όπλα βαριά, χωρίς τάνκς και αεροπλάνα; Κατόρθωσαν το ακατόρθωτο! Το ΕΠΟΣ ΤΟΥ 40! Αυτό, που δίκαια ονομάσθηκε Ελληνικό Θαύμα!
Η πίστη τους στην Πατρίδα τούς όπλισε. Θάνατος ή Λευτεριά, το σύνθημα. Ένας λαός με μια φωνή. Κανένας τότε ηττοπαθής ή ακριτόμυθος. Κανένας Θερσίτης δεβρέθηκε μεταξύ των Ελλήνων. Μπροστά στον άμεσα ορατό εχθρό και το τρομερό φάσμα του χαμού της Πατρίδας οι Έλληνες, τότε, ενώθηκαν σε ένα σώμα και μια ψυχή.
Δεν ήταν, όμως, ο τρόμος που τους ένωσε. Εάν είχαν συνενωθεί από το ορμέφυτο του φόβου για τα δεινά του πολέμου θα είχε καταρρεύσει η Ελλάδα, όπως κατάρρευσαν και οι λοιπές χώρες. Μια αρμονική σύνθεση κράτησε το Έθνος όρθιο. Αναδύθηκε, τότε, μια πρωτόγνωρη εθνική συνείδηση, που είχε χαραχθεί στο είναι των Ελλήνων με το αίμα των πολυετών πολεμικών αγώνων. Κυρίως, είχε προηγηθεί μια συνετή στρατιωτική προετοιμασία, όπως και μια ηθική και ψυχολογική προπαρασκευή ολόκληρου του λαού. Σχεδιάσθηκαν και υλοποιήθηκαν οχυρωματικά έργα με το λυσιτελέστερο τρόπο, όπως και ρεαλιστικά σχέδια επιστρατεύσεως και επιχειρήσεων. Είχε δοθεί, πρώτιστα, στο λαό όραμα Έθνους, που δημιουργεί την ακατάβλητη ομοψυχία και οντότητα Πατρίδας. Ανδρώθηκε ένα τεράστιο «εμείς». Και απέναντι «εκείνοι», που θέλησαν να καταλύσουν τη λευτεριά.
Ξεκάθαρος ο εχθρός. Κανένα δίλημμα: ο αγώνας μέχρι εσχάτων. Το κρίσιμο πολεμικό γεγονός ανέδειξε στην ακέραια μορφή της την πολεμική αρετή των Ελλήνων. Ένας απέραντος άλογος και συνάμα έλλογος ενθουσιασμός πλημμύρισε και κυρίευσε τον ελληνικό λαό. Ένα διονυσιακό παραλήρημα ταυτίσθηκε με το απολλώνιο φως και την «εν Θεώ» έλλαμψη. Αναδύθηκε μια πρωτόγνωρη μεταρσίωση για δράση. Η ένδοξη ελληνική ιστορία και το μέλλον της Ελλάδας δήλωσαν το βροντερό «παρόν» στην πιο κρίσιμη συνάντηση της Πατρίδας μας με την υποδούλωση και το θάνατο.
Όχι πλέον χρόνος, αλλά ένα φέγγος-κάλλος αιωνιότητας απλώθηκε τότε Τα πάντα ήταν δυνατά εκείνες τις ημέρες. Να πως έγινε το Ελληνικό Θαύμα! Λειτούργησαν αρμονικά όλα τα στοιχεία που απαρτίζουν το όλον. Το άτομο που ανήκει στο σύνολο. Η οικογένεια στην παραδοσιακή μορφήτης, το Κράτος με τις ιεραρχικές δομές του. Οι παραδοσιακές αξίες , ως δυνάμεις συνοχής.
Όμως, δυστυχώς, δυο περίπου γενιές αργότερα, σχεδόν σε όλα τα πλάτη και μήκη του πλανήτη, μόνον με σκωπτικό τρόπο μιλούν για την Πατρίδα μας! Γιατί; Την εξέλιξη των πραγμάτων τη γνωρίζουμε σχεδόν όλοι μας.
Ο δυτικός τρόπος ζωής αναζητούσε, πάντοτε, το αιώνιο ανθρώπινο πρόταγμα, την ευδαιμονία, που αναζητούσε στην κατανάλωση όσο το δυνατόν, περισσοτέρων υλικών αγαθών. Ο άνθρωπος από πολιτικό ον καθίσταται σταδιακά άτομο-ύπαρξη. Είμαστε μπροστά στο θρίαμβο της ατομικοποίησης και στην κατάλυση όλων των δεσμών κοινωνικής συνοχής. Ζούμε στην εποχή της μαζικής κοινωνίας και του εγωτισμού.
Άρχισε η αποκαθήλωση όλων των αξιακών συστημάτων. Η οικογένεια χαλάρωσε. Ο δάσκαλος κατέβηκε από την «έδρα» του. Ο ιερέας παραμερίσθηκε για να πάρει τη θέση του ο αναλυτής του χρηματιστηρίου. Καταργήθηκε, φιλοσοφικά, και ο Θεός και αντικαταστάθηκε από το χρήμα σε ρόλο πανάκειας. Ο σχολιαστής των ΜΜΕ πήρε τη θέση του διαφωτιστή. Το πανεπιστήμιο, ως πηγή γνωστικού φωτός, αλλοτριώθηκε. Αποσύνθεση του δημόσιου χώρου. Υποχώρηση της νομιμοφροσύνης. Η αιδώς τέθηκε σε διαρκή αργία. Κυρίαρχη η εγωιστική λατρεία της ατομικής ευτυχίας. Μαζική παραγωγή και κατανάλωση και ο άνθρωπος κατέστημένα καταναλωτικό ον, πελάτης και εργαλείο. Από σκοπός υποβιβάστηκε σε μέσο.
Το εγώ βρίσκει θαλπωρή στο σκοτεινό και απομονωμένο ατομικό του σπήλαιο. Ακούει, τυφλωμένο από το προσωπικό του συμφέρον, μόνον τον αντίλαλο της φωνής του και νομίζει, ότι κατέχει την αλήθεια. Αποκοπή κάθε συναισθηματικού δεσμού. Το εμείς διαγράφηκε και απέμειναν οι όροι «αυτοί» ή οι « άλλοι». Αποδυναμώθηκε συθέμελα ο κοινωνικός ιστός. Φθάσαμε στο άλλο άκρο της υπερβολής. Στην κατάργηση όλων των αξιών. «Ο σώζων εαυτόν σωθήτω». Βιώνουμε μια οδυνηρή κρίση, που συνιστά θρίαμβο της αταξίας.
Η δημοκρατία, όμως, ως έκφανση κοινωνικής αρμονίας,απαιτεί πολιτικές αρετές, όπως η μάχη τις πολεμικές αρετές. Οι Έλληνες διακρίθηκαν στις πολεμικές αρετές, αλλά ποτέ ο πόλεμος δεν υπήρξε αυτοσκοπός. Τον θεωρούσαν αναγκαίο κακό για να εξασφαλίζονται τα αγαθά της ειρήνης, δηλαδή η ελευθερία, το δίκαιο και ο πολιτισμός. Κοντολογίς διέπρεψαν κυρίως στο στίβο της ειρήνης. Η δημοκρατική συνύπαρξη, η πιο ωραία αυτή ελληνική επινόηση, έχει ως μέτρο της την αποφυγή της υπερβολής. Μηδέν άγαν αλλά μέτρον άριστον που σημαίνει, ό,τι αρμόζει στο όλο. Μια ευαίσθητη δυναμική και ζωντανή αρμονία είναι η δημοκρατία.
Το ίδιο συμβαίνει και στην κοινότητα ατόμων. Ο άνθρωπος είναι πολιτικό ον και δεν μπορεί να επιβιώσει στο μονήρη βίο. Η οικογένεια, η κοινωνία, η πόλη, η πατρίδα δεν είναι μια αγεληδόν ή οιωνεί συνονθύλευμα συμβίωση,αλλά συνιστούν βασικές αξίες επιβίωσης του ανθρώπινου είδους. Είμαστε αναγκασμένοι να συνεργαζόμαστε, γιατί η πραγματικότητα είναι αμείλικτη και προκαλεί ανυπέρβλητα,για τα άτομα, προβλήματα.
Το δικό μας χρέος σήμερα είναι να αποκαταστήσουμε την τιμή της Πατρίδας μας.
Δυσκολότατο! Όχι όμως ακατόρθωτο. Είναι αθεράπευτα επιτακτικό. Οφείλουμε, όμως, να βελτιοδοξούμε. Το μπορούμε όλοι μαζί. Απαιτείται υπομονή, επιμονή και κόπος. Στα δύσκολα πάντοτε ξεχώριζαν οι πρόγονοί μας. Παράδειγμα η σημερινή επέτειος. Οφείλουμε να κάνουμε το πρώτο μεγάλο βήμα. Να γίνουμε πάλι εμείς με τη διπλή του έννοια. Να γίνουμε ένα αρμονικό όλο και ταυτόχρονα να γίνουμε εμείς, ως εάν Έλληνες.
Να επαναφέρουμε σταδιακά στο μέτρον άριστο της αξίες συνοχής. Την κατανόηση της πραγματικότητας, την ωραιότητα των ανθρώπινων σχέσεων και την απόδοση της δικαιοσύνης κοντολογίς την ηθική πράξη.
Οφείλουμε να καταργήσουμε την προσωπική μας αυθεντία. Να θεωρήσουμε ως καλύτερη προσέγγιση εξεύρεσης λύσεων των προβλημάτων τον ειλικρινή δημιουργικό διάλογο με ουσιαστικά επιχειρήματα μεταξύ γενεών, γιατί ποτέ δεν αποκόπτεται το παρόν από το παρελθόν και το μέλλον. Με διάλογο οδηγούμαστε στη συναίνεση. Από την επιβολή απόψεων αναδύονται πάντα αντίπαλοι. Ο διάλογος, όμως, απαιτεί ενσυναίσθηση. Να μπαίνουμε στη θέση του άλλου και να θεωρούμε το διπλανόίσο με εμάς. Τότε συντίθενται αρμονικά η ελευθερία, με την ισότητα μέσα στην αδελφοσύνη της αγάπης. Τότε δημιουργείται το υπέροχο συναίσθημα του να ανήκουμε σε μια ομάδα, που θέλουμε να ανήκουμε, αλλά και εκείνη μας θέλει (amae). Τότε δημιουργούνται ακατάλυτοι δεσμοί. Κορυφαίο πρότυπο η αρμονική οικογένεια. Ύπατος σκοπός η Πατρίδα, ως υγιής οντότητα ισάξια της θέσεως, η οποία Της αρμόζει στο παγκόσμιο σκηνικό.
Η Εθνική Άμυνα δεν είναι υπόθεση μόνον των λειτουργών της, που φέρνουν ακέραιη την ευθύνη της επιτελικής και επιχειρησιακής διεξαγωγής, αλλά όλων, όσων επιθυμούν να απολαμβάνουν τα αγαθά, που τους προσφέρει η Πατρίδα μας. Η στρατιωτική θητεία είναι προσωποπαγές καθήκον και όχι εξαγοράσιμη υποχρέωση. Όλες οι προσφορές έργου δεν είναι συγκρίσιμες. Ο ιδρώτας και το αίμα είναι συστατικά της προσωπικής μας ζωής και δεν αποτιμώνται με χρήματα.
Η Πατρίδα και ο πολίτης προκόβουν στην ευδαιμονία και στην αρετή. Η οικονομική ισχύς πρέπει να συνδυαστεί απαραίτητα με το εθνικό φρόνημα για να καταστεί αειφόρος αξία. Το εθνικό φρόνημα δεν καλλιεργείται στα πεδία των φρικαλέων ανταγωνισμών για απόκτηση οικονομικής ισχύος, αλλά αναδύεται από τα βάθη της καρδιάς και ριζώνει στη συνείδηση με την αγωγή και την παιδεία.. Η λεβεντιά καλλιεργείται με την ολιγόμηνη δημιουργική στρατιωτική θητεία μέσα στο γόνιμο περιβάλλον του Στρατεύματος. Τότε ο νέος καθίσταται μαχητής της ζωής και των δυσκολιών. Αποκτά αυτόνομα ένα μεγάλο πιστεύω: ότι το καλό της Πατρίδας, συνιστά υπόθεση του καθενός μας και η ατομική μας ελευθερία υπόθεση όλων. Το ίδιο πιστεύω πρέπει να έχει και ένας πολίτης άξιος για Δημοκρατία.
Γι’ αυτό ακριβώς τον λόγο διατεινόμαστε ότι η στρατιωτική θητεία συνιστά διαχρονική δημοκρατική αξία και η ολιστική Παιδεία προσφέρει το θαυματουργό έργο. Με την αγωγή, που σημαίνει πρωταρχικά παράδειγμα και πράξη θα γίνουμε πάλι εμείς
« Δεν ζει χωρίς Πατρίδα η ανθρώπινη ψυχή»( Παλαμάς) . Και εάν ακόμη επιτευχθεί το απίθανο, μια πλανητική Συνομοσπονδία Κρατών, οι Πατρίδες θα υπάρχουν πάντα, γιατί ο άνθρωπος μόνον μέσα στην Πατρίδα βιώνει με πληρότητα τον εαυτό του. Ειδικά, όταν πρόκειται για Χώρα, όπως η Ελλάδα μας με πλούσια Ιστορία που έχει επιτευχθεί με τη μοναδική αρμοστικότητα της Ελληνικής Φυλής έχουμε το αυταπόδεικτο καθήκον να θεωρούμε την Πατρίδα μας Ιερή Εστία, μέσα στην οποία ο καθένας μας νιώθει τη ζωογόνο ασφάλεια, θαλπωρή και αδελφοσύνη.
Η ακεραιότητα της Πατρίδας είναι το πρώτιστο ατομικό και συλλογικό αγαθό, που εξασφαλίζεται με τη φιλοπατρία ολόκληρου του λαού. Μια αγάπη, που υπερβαίνει τον έρωτα και την φιλία εγγίζοντας τα όρια της αγάπης για κάτι το ιερό και άγιο, την Πατρίδα
Η φιλοπατρία όλων των Ελλήνων και ο «συνταγματικός πατριωτισμός», όσων ζουν στην Χώρα μας, συνιστούν τον καταλύτη των διαφορών μεταξύ μας, που δεν πρέπει να φτάνουν ποτέ στο όριο καταστροφής του όλου, που λέγεται Ελλάδα. Όλοι οι θεσμοί είναι απαραίτητα παραγωγικά μεγέθη για την Πατρίδα. Ευελπιστούμε όμως ότι δεν υπάρχουν σε αυτή Χώρα των Ηρώων και Θυσιών συμπολίτες μας, που θέλουν να απολαμβάνουν τα αγαθά της ζωής τους και οι οποίοι χωρίς φιλότιμο να είναι αχάριστοι προς Εκείνους , οι οποίοι θυσίασαν τη δική τους μονάδα , την ζωή τους δηλαδή, για να σωθεί η Πατρίδα μας, που παραμένει πάντα ό,τι τιμιότερο και αγιότερο έχουμε.
Πιστεύουμε ότι είναι μοναδικός και μοναχικός μας δρόμος. Ανηφορικός δύσβατος , μακρύς και κοπιώδης, αλλά δυστυχώς δεν έχουμε άλλη επιλογή. Κανένας δεν πρόκειται να μας βοηθήσει. Μόνον έτσι η Ελλάδα θα καταστεί πάλι υγιής και στέρεα εθνική και πολιτική οντότητα. Θα ξαναβρεθεί στη θέση που Της αρμόζει!
Τιμούμε ειλικρινά τους νεκρούς μας μόνον εάν δώσουμε και τηρήσουμε την υπόσχεση ότι θα διατηρήσουμε την Ελλάδα μας υψηλά, εκεί που αρμόζει στην Ιστορική Της θέση, επιβεβαιώνοντας τα λόγια του Εθνικού Ποιητή μας «κλείσε μέσα στη ψυχή σου την Ελλάδα και θα δεις να λαχταρίζει κάθε είδος μεγαλείου».
Η γενιά μας, τότε, θα νιώσει την πληρότητα, που αισθάνεται κάποιος, ο οποίος εκπληρώνει το καθήκον του. Τότε θα έχουμε εκτελέσει το δικό μας χρέος προς την πιο ένδοξη εθνότητα του Πλανήτη. Προς τη γλυκιά μας Ελλάδα.
Πάντοτε, μια καινούρια εποχή ξανοίγεται μπροστά μας. Ας ατενίζουμε με πνεύμα βελτιοδοξίας και αισιοδοξίας το μέλλον της Πατρίδας μας. Τότε οι αβεβαιότητες γίνονται ευκαιρίες.
Ας φανούμε υπεύθυνοι συνεχιστές των ηρωικών προγόνων μας. Μας συντροφεύουν οι αόρατες σκιές των ηρώων μας (13.748 νεκροί, 41.217 τραυματίες και εξαφανισθέντες). Ας κρατήσουμε ψηλά τα ζώπυρα του Γένους και το Λάβαρο των Εθνικών μας παλμών. Ας κλείσουμε βαθειά στη ψυχή μας την Ελλάδα. Οι Έλληνες ενωμένοι δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτε. Μόνον «θαύματα» θα πραγματώνουμε!
Και τότε, με βεβαιότητα η πολυκύμαντη ανθρωπότητα θα αναθεωρήσει τις αποφάσεις της, για την Ελλάδα και ο χρόνος θα σταματήσει μπροστά στους Γίγαντες της Ελληνικής Εποποιίας του 40 και θα βαδίσει επάνω από τους νόμους της φθοράς.
Κι ένας ύμνος, παντού θα αντηχεί σαν τραγούδι μαζί και σαν κλάμα:
"Αι ημέτεροι δυνάμεις αμύνονται του πατρίου εδάφους.
Δημήτριος Κ. Μπάκας
Αντιστράτηγος εα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου